Ik heb nog eens nagedacht en het is allemaal jouw schuld…
Iemand of iets de schuld geven, in uiterste gevallen (maar echt alleen dan)jezelf.
Het lijkt of er altijd een schuldige moet zijn. Ook onszelf de schuld geven voelt beter dan gewoon accepteren dat dingen nou eenmaal mis gaan. Dat we vaak totaal geen controle hebben.
Vorige week viel het me op dat ik poes de schuld gaf dat ik niet opschoot met mijn werk. En dan te bedenken dat hij nog maar 3 maanden oud is. Een klein wollig hoopje plezier.
En nu al de schuld krijgen!
Maar dan zie ik gelukkig wat ik aan het doen ben en moet ik hartelijk lachen. De mind heeft het zijn hele leven geoefend, een schuldige aanwijzen. En het is zó gebeurd, voor je er erg in hebt. Sneller dan het licht.
Zoals Brene Brown haar man acuut de schuld geeft als zij zelf een kopje uit haar hand laat vallen. Alleen maar uit gewoonte.
En dit hele patroon begint al vroeg, kijk maar naar dit tweejarig kindje! Ook hij weet al dat hij iéts of iemand aan moet wijzen om zelf uit de gevarenzone te blijven.
Het is een patroon, een gewoonte, that’s all. En nogmaals, het geeft ons dat kleine beetje gevoel van controle. Zolang die ander de schuldige is ben ik zelf niet schuldig, ontloop ik mijn straf en voel ik me dus een stuk lekkerder.
Er zijn ook beslist mensen die er geen last van hebben. Deze mensen klagen niet als ze ziek zijn of als ze door rampspoed worden getroffen. Ik ken er een paar en het zijn heel fijne mensen om om je heen te hebben, je kunt nog eens een potje breken ook! Voelt heel veilig en fijn en ik ben gezegend zulke mensen in mijn vriendenkring te hebben!
Maar bij vele anderen is dat maar een houding. Je doet net alsof je de volledige verantwoording neemt maar ondertussen speelt dat oude programma nog steeds. Deep down weet je namelijk nog steeds zeker wiens schuld het eigenlijk is!
Van die ander!
Vaak in een tennismatch zie je na een misslag de speler boos naar zijn racket kijken en een beetje frummelen aan de snaren. Dat vind ik altijd zo grappig. Alsof opeens die snaren zijn verslapt of verdraaid!
Wat kan je nou doen aan deze onhebbelijke gewoonte? En moet je wel persé hier iets aan veranderen? Wat gaat er veranderen/verbeteren in je leven en je relaties als je deze gewoonte gaat loslaten?
Wil je ook iets veranderen aan jouw onbewuste gewoontes en patronen?
Ten eerste wil ik je vragen om je ervaringen met ‘een ander de schuld geven’ hieronder te delen. Je mag het best smeuig maken hoor, hoe meer zelfinzicht hoe leuker. Het helpt ook anderen om het te gaan herkennen in dagelijkse routines.
Ten tweede zou je eens mee kunnen doen met een dagje loslaten kun je leren, dat is een laagdrempelige instap om te gaan leren releasen en te werken met de Sedona Methode. Leerzaam, leuk, inzichtgevend en verhelderend!!
En met dank natuurlijk aan Peter van Straaten voor de cartoon uit “Het blijft tobben” uit 1977