Je zit op je werk en je vertelt een collega dat Astrid morgen jarig is, dat je daarom eerder naar huis gaat vandaag. “Astrid?… ” vraagt je collega, nauwelijks opkijkend van zijn werk. Deze naam zegt hem blijkbaar niets. Astrid is je dochter en de collega en jij kennen elkaar al bijna 3 jaar. Wat gebeurt er nou op dat moment? Je voelt direkt alles samenballen, je cellen krimpen in elkaar alsof je een stomp in je maag hebt gekregen, woede, frustratie, ziejewelikdoeerniettoe, irritatie, noem maar op. Verzin zelf maar een emotie die je ervaart op een dergelijk moment.
Je gaat naar huis en je vertelt het aan je echtgenoot, je zoekt een medestander. Je zoekt er één die jouw emotie begrijpt, die óók boos wordt op de collega en die het ONGEHOORD vindt! Maar niks hoor…..
“Ach joh, maak je niet zo druk……” zegt je liefhebbende wederhelft. Nog meer woede, frustratie, nu nog eens in combinatie met een groot gevoel van eenzaamheid. Medestanders zoek je, begrip! Wat krijg je? Nog meer ogenschijnlijk ongeïnteresseerde reacties, nog meer luchtigheid en afwijzing.
Verdrietig ga je maar een taart bakken en het incident zakt langzaam weg in het feestgedruis. Tot het volgende incidentje de kop op steekt. Dan begint de riedel weer van voren af aan. Daar gaan we weer.
Om zo’n patroon te doorbreken kun je iets heel makkelijks doen. Probeer eens iets te doen wat je anders nooit doet. Kijk eens of je de situatie helemaal kunt verwelkomen. Of je er “ja” tegen kunt zeggen. Tegen de collega, zijn botheid, jouw reaktie erop en het gevoel dat het jou geeft. En kijk eens of dat verschil maakt.
Ja, natuurlijk zou het leuker zijn als jouw collega anders was. Maar stel nou dat je daar helemaal niets over te zeggen had? Stel nou dat jij geen invloed kon uitoefenen op het interesseniveau van jouw medemens? Dan hoefde je je daar geen zorgen meer over te maken. Dan waren die lui allemaal zelf verantwoordelijk. Dus : Verwelkom de situatie met alle gevoelens die het oproept. Kijk nu eens of je kunt loslaten om het belangrijk te willen maken. (Let op hè, ik zeg ‘willen’………..want als je goed kijkt dan is er een behoefte om hier toch enigszins aandacht aan te gaan besteden, wees gruwelijk eerlijk tegen jezelf)
Of met andere woorden : Zou je het wat minder persoonlijk kunnen nemen?
Kijk eens of je liever “gelijk” wilt hebben of dat je misschien toch liever vrij wilt zijn, je lekker voelen. Experimenteer hier eens mee, haal eens een paar van dit soort incidentjes naar boven en kijk wat er gebeurt als je de behoefte kunt loslaten om het heel persoonlijk op te vatten. Als je je al ietsje lichter voelt, doe je het goed. Voel je je bozer, doe je het ook goed! Daarover een volgende blog!
